Hemelvaart 2017
Het was weer mooi, Vlieland. Gaaf hoe zo’n eiland een eigen tempo opdringt. Ondanks de stress op de heenreis, met files, volle boten en heel veel mensen die zichzelf in de ranking duidelijk hoger dachten dan zij ons zagen (het lijkt wel of Vlieland een aantrekkingskracht heeft op zeg maar de plebs van ’t Gooi, Vinkeveen en Amsterdam. Witte en rode broeken, trui om de schouders, kinderen in Ajaxshirt en een latte macchiato op het terras).
Je komt aan in de drukte, in de haven vol met mensen en dan voltrekt het wonder zich, zoals het zich al vele jaren voltrekt. Je fietst het dorp uit naar Lange Paal en als sneeuw onder de zon verdwijnen de mensen. Op camping Lange Paal is het nog lang niet vol (alhoewel het nieuwe digitale systeem de kampeerders strak naast elkaar zet, terwijl de overkant van het veld in het geheel verlaten is).
Langs het wad tref je iemand, het strand deel je met een ander gezin. Vandaag, zaterdag 27 mei, met temperaturen tegen de 30 graden, komen we ’s middags op een totaal verlaten strand aan. In de verte loopt iemand bloot, tenminste, zo lijkt het. Er komt een paard en ruiter langs stuiven en de Vliehors-expresse passeert. Verder alleen meeuwen, een scholekster en een verdwaalde Kiekendief boven het duin. De rust, de stilte, de weidsheid. Het is overweldigend, iedere keer weer. Waar is iedereen?
Al jaren kom ik hier en al jaren gebeurt dit, steeds hetzelfde. Loeidruk bij aankomst, geen plek als je niet hebt gereserveerd, mensen, mensen, mensen. En dan, honderd meter verderop, ergens in het duin, langs het wad of op het strand: De rust, de stilte, het eigen tempo. Drie dagen passen in één en over één dag doe je drie dagen. De volgende dag ben je vergeten welke het is, ’s middags weet je niet meer of je nou ’s morgens of gister naar de bakker bent geweest. Het is het ‘Het wonder van Vlieland’.
Niet verder vertellen hoor….