Al drie dagen stopte ik in Frankrijk in de Morvan bij de ene bouwval na de andere om foto’s te maken. Ik had een blog/metafloor in mijn hoofd en ik heb mezelf de opdracht gegeven om bij ieder verhaaltje een foto die ik zelf heb gemaakt te plaatsen. Op weg naar boodschappen kwamen we voorbij een volgend exemplaar. Ik plantte de auto in de berm en stapte uit. Omdat het buiten meer dan 35 graden was, bleef de rest met airco aan in de auto.
In het weiland stond ik foto’s te maken.
Terwijl ik de auto in de berm parkeerde, reed ons een enorme blauwe tractor tegemoet. Een stukje verderop stopte de tractor en kwam achteruit terug. Vlak achter onze auto werd de tractor geparkeerd. De boer, grijs en flink gezet, stapte uit en liep op me af.
Enigszins gespannen wachtte ik af wat er komen ging,
‘Waarom ik een gebouw als dit aan het fotograferen was?’, opende hij het gesprek, terwijl hij me vriendelijk aankeek.
Ik legde hem uit dat ik als organisatieadviseur werk. In dat werk word regelmatig gevraagd beleid of een ontwikkeling te realiseren, terwijl er eigenlijk iets heel anders aan de hand is. Of, zoals ik in mijn beste frans vertelde, men vraagt mij een raam te maken, terwijl er beter eerst naar het fundament gekeken kan worden.
Hij schoot in de lach, die kon hij volgen. Het was in dit geval zeker niet slim om te beginnen met een dakraam.
Ik ging verder:
Ik schrijf hierover stukjes, maar wil dan altijd een foto die ik zelf gemaakt heb gebruiken. Zodoende was ik dit soort huizen aan het fotograferen. Ook dat kon hij goed begrijpen en leek hem een goed plan. Ik vroeg of het een probleem was dat ik in een (gerooide) akker stond en dit huis op de foto zette.
‘Non non non, pas du tout!’, zei hij. Het was zijn akker en ook het bouwval behoorde hem gedeeltelijk toe. Het huis was namelijk van zijn ouders geweest. Met zijn broers en zussen hadden ze besloten het te houden. Er waren inmiddels zeven kleinkinderen en die hadden wellicht ooit plannen om dit op te knappen. Het gebeurde steeds vaker, dat bouwvallen opgekocht en opgeknapt werden. Veelal door mensen van buiten, Parijsenaren en Hollanders. Zodoende vroeg hij zich af waarom ik het op de foto zette.
We wensten elkaar een fijne dag en hij ging er vandoor. In de auto had iedereen tractor die vlak achter de auto stond gemist. En dus ook het hele gesprek. Van de weeromstuit heb ik de tractor en de boer vergeten op de foto te zetten.
Meer lezen over mijn werk voor organisaties? Klik hier.
Op de hoogte blijven van nieuwe stukjes en foto’s op de website? Schrijf je in en ik stuur je een seintje als er iets nieuws geplaatst wordt.
Floris